Alle me som har vakse opp med Donald Duck har vel latt oss imponera av Hakkespettboka, denne knøttlitle boka som inneheld alt som er av jordisk kunnskap. I alle fall nesten. For i historia "Tilbake til Xanadu" skjer det utenkelege: På biblioteket i Tralla La finn Ole (eller Dole eller Doffen - kven veit?) eit manuskript frå år 73 der det er ei opplysning nederst på side 1106 i bind 13 som ikkje står i Hakkespettboka. Dette resulterer forøvrig i eit unisont "OI!"
Denne boka skulle me sjølvsagt alle hatt kloa i, men akk!, ho er reservert for ein liten speidarklubb i ein liten by i Amerika. Og endå verre: Både byen, speidarklubben og ikkje minst Hakkespettboka er fiktive. Så det får bli med draumen. Eller?
Nei då, Hakkespettboka finst, ho, og så å seia alle i vår del av verda har tilgang til ho om enn i ei anna form og med andre namn enn originalversjonen. Forma er elektronisk, og namnet varierer: Ipad, nettbrett, smarttelefon og så bortetter.
Alle svar ligg i lommeformat berre eit fåtal tastetrykk borte, anten ein lurer på teksten til "Summer of 69", kva ein kjeleflikkar eigentleg gjorde eller korleis ein skal opna ei pistasjnøtt med alt for lita glipe mellom skala. Me treng rett og slett ikkje lura lenger.
Og nettopp det er vel ulempa med denne moderne Hakkespettboka: Ho tar livet av felles undring, tankespinn og mange underhaldande diskusjoner. For så snart nokon har kviskra eit halvhøgt "Hm, lurer på kva...", så tar tre samtalepartar opp telefonen og surfar seg fram til eit udiskutabelt svar på snaue halvminuttet. Effektivt, utvilsamt veldig nyttig, men dessverre tidvis temmeleg kjedeleg. Det er liksom ikkje lov å undrast lenger.
Men eg slår stadig vekk opp i Hakkespettboka, versjon 2.0, eg òg. For korleis skal eg elles få i meg den siste, gjenstridige pistasjnøtta? Eg kan då ikkje berre gå ut i skogen og spørja eit ekorn heller.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar