Sykkelproffar og radioamatørar

Sykkelsirkuset Tour de France er i gang igjen, og i år blei den fyrste etappen verkeleg eit sirkus. Kort tid før eit samla felt skulle spurta om etappesigeren, stod nemleg ein buss fast i målseglet. Panikken greip arrangørane - med god grunn - og det gjekk ut melding til alle lagbilane om at målet blei flytta tre kilometer fram. Nokre minuttar seinare var bussen borte, og målet blei flytta tilbake til mål, og lagbilane fekk ein ny beskjed å vidareformidla til ryttarane over radiosambandet.

Radiosamband har vore mykje omdiskutert i sykkelverda. I dag har alle profflaga radiosamband mellom fylgjebilane og kvar enkelt syklist på laget. Dermed kan sportsdirektørane styra troppene sine frå bilane basert på kunnskap dei har om det som skjer lenger framme eller lenger bak i løypa. Om ei gruppe som har rykka frå feltet og opparbeidd ei leiing på 3 minutt, begynner å henga med geipen, får alle i hvoudfeltet beskjed av sjefane sine om det tvert. Før radiosambandet si tid måtte hovudfeltet sjølv gjetta seg til kva som skjedde i teten, og så satsa på ein taktikk basert på det.

Mange meiner at denne utviklinga ikkje er positiv. Dei peiker på at løpa blir for forutsigbare og at det flyttar det taktiske elementet frå sykkelsetet til bilsetet. Etter å ha fulgt Tour de France og andre etapperitt sidan lenge før Hushovd slo igjennom, er eg langt på veg samd i denne kritikken. Det har vore ein klar tendens til at ressurssterke lag har styrt ritta på ein slik måte at det tidvis har blitt kjedeleg. Det er så å seia slutt på halsbrekkande bruddforsøk og avsindig gambling. Sportsdirektørane har full kontroll over det som skjer og styrer sykkelmarionettane med kirurgisk prestasjon. 

Hovudargumentet for radiosambandet er tryggleiken. At det er viktig for ryttarane å vita om eventuelle farer lenger framme i løypa, anten det er lokale regnskyll som gjer utforkjøringa såpeglatt eller bussar som står fast i målseglet. Dette er jo unekteleg eit veldig godt argument. Eller: Det hadde vore eit godt argument viss det hadde fungert. For kva skjedde på laurdag då målet blei flytta fram og tilbake? Radiosambandet strauk så det sang.

Fleire av ryttarane fekk aldri beskjed frå laget sitt. Vinnaren høyrde om både bussen og flyttinga av målet for fyrste gong under sigersintervjuet. Andre forstod ikkje meldinga fordi lagleiinga informerte på eit språk ikkje alle på laget forstod så bra. Mens atter andre fekk hendingane med seg og førebudde seg til tidleg spurt. Og dermed blei det lett panikk og knall og fall.

Eg trur ikkje at det er så vanskeleg å sameina ønsket om opnare og mindre direktørstyrte ritt med radiosamband for å auke tryggleiken på den andre. Løysinga burde vera såre enkel: Erstatta laga sine radiosamband med eit nøytralt, arrangørstyrt samband som informerer om det løparane må vita for å koma heilskinna til mål. Då får alle ryttarane den same beskjeden, gjerne på 2-3 ulike språk, og så slepp dei å uroa seg over tryggleiken. I staden kan dei bruka hovudet til å legga sin eigen meir eller mindre meiningsfylte taktikk.

Eg trur det hadde blitt meir underhaldande sykkelritt slik.