Eksamenstida til Obstfelder

I dette øyeblikk sit nokre av studentane mine og strevar med eksamen, slik tusenvis av andre studentar her i Trondheim og elles i landet gjer. Endå fleire tusenar sit på lesesalane og førebur seg til dystane som kjem som perler på ei snor i vekene framover. Og  me kan slå fast at Vårherre har greidd det igjen: 

Han har klistra opp ei stor, varm sol over Trondheim midt i eksamensperioden.

Alle som har eit studentliv bak, hugsar det godt: Å tvinga seg sjølv til å glana ned i bøkene, som oftast innandørs på ein lesesal eller i ein liten mørk hybel, når det var så mykje anna som freista. Til og med oppvasken blei tiltrekkande i eksamensperioden. Og korleis var det ikkje då med årets fyrste steikande sol?

Nei, dette er ikkje noko nytt. Diktaren Sigbjørn Obstfelder opplevde det same i 1890. Teknikarstudenten skreiv til og med eit dikt om det, sidan han no likevel var diktar. Diktet heiter "Vår" , men har svinnande lite til felles med Aasmund Olavsson Vinje sitt meir kjende dikt med nesten same tittel. Undertittelen er "Fra mine Teknikerdage, 1890", og det heile osar av konsentrasjonsvanskar og lesesalsfrustrasjon:

          Faen i støbejernssøilerne!
          Faen i støbejernssøilerne!
Sss... for en himmelsk slaphed,
          sa..lig slap..hed!
Rødt i det grønne, grønt i det røde,
          grønt i det grønne!
Vederlagskræfterne?

          Faen i vederlagskræfterne!
          Faen i vederlagskræfterne!
Det kvindfolk, som går derborte,
          har hun sorg?
Hun skal klæ sig i blåt, blåveisblåt,
          hatten ranunkel!
Valsekiplagerne?

          Faen i valsekiplagerne!
          Faen i valsekiplagerne!
Varme og ... berberisser og ... parasoller og ...
          og sommerfugler og ...
og og og sølv i luften og sølv på sjøen ...
          Opvarter! Vin!
Huller på hoserne?

          Faen i huller på hoserne!
          Faen i huller på hoserne!
Jeg har sol, jeg har skygge!
          - hele verden!
Skulde bare havt ..en liden rødklædt
          ... blond kjærest ...