Bartetettleik

Bartetettleik kan vera to ting: 1) kor stor del av (den mannlege) befolkinga som har bart, og 2) kor tettvaksen ein bart er. Lat oss starta med den fyrste tydinga.

Eg bur i Trondheim, og her skal bartetettleiken (tyding 1) vera unormalt høg. Trønderbarten er ein sagnomsust myte utanfor Trøndelag. Me som bur her veit derimot at med unntak av mustasjeklubben sin kontingent i folketoget 17. mai, er bartetettleiken i Trondheim ikkje eit grann større enn i resten av landet, til ein viss skuffelse for onklungar på besøk som speidar etter nettopp trønderbartar. Dei siste som prøvde det, kom til null. Det var i oktober.

No hadde dei truleg kome lenger. Det har blitt in med bart - eller rettare sagt: det har blitt in å visa støtte til kreftsaken ved å få seg bart. Movember blir det kalla, og plutseleg har bartetettleiken (framleis tyding 1) skote i vêret. Ja, så langt har det gått at damer får seg bartesmykke! Nokre kler sjølvsagt barten sin godt, mens andre dessverre har problem  med  manglande bartetettleik (no i tyding 2), og i helga fekk ein slik bart på TV min betre halvdel til å sukka: 

- Lov meg at du aldri får bart, Kjell.

Det var lett å gi den lovnaden. Eg støttar meir enn gjerne kreftsaka, men movember får klara seg utan mitt tilskot til auka bartetettleik.

No skal det seiast at eg har bart, men eg har skjegg i tillegg. Av og til har eg ikkje skjegg, og då har eg heller ikkje bart. Alt eller ingenting. Men slik har det nok ikkje alltid vore. Det finst til og med bilete av dette, og desse bileta er utan tvil ein del av bakgrunnen for Snefrid si oppfordring.

Det var på midten av 1990-talet eg fekk idéen å gro bart. Ikkje for å støtta kreftsaka. Fuglane veit kvifor eg gjorde det. Det var uansett ein usedvanleg dårleg idé. Tid tok det òg. Eg pleidde ofte å kjøpa lunsj på eit tyrkisk bakeri, og ein gong - kanskje eit par veker ut i bartedyrkinga - oppdaga eg til mi store skrekk at eg og tenåringsjenta bak disken hadde omlag like mykje på overleppa. Ikkje godt å seia kven det var pinlegast for. 

Etter eit halvår flytta eg til Bømlo. Der var bartetettleiken i tyding 1 stor. Eg vil nærast seia enorm. Bømlo var rett og slett øyriket der bibel og bart gjekk saman i ei høgare eining, lett krydra med joggebukse og adidas-sandalar. Trass i at barten mn lett kunne skjula seg i mengda på Bømlo, valte eg å skjula han i meir skjegg etter kort tid, og etterpå har det ikkje vore meir bart. Eller rettare: ikkje meir bare bart.

For eg har som sagt framleis hår på overleppa, sjølv om bartetettleiken (tyding 2) ikkje har kvalifisert for medlemsskap i mustasjeklubben, der bartetettleiken er svært så imponerande i alle tenkelege tydingar. Men så skjedde det noko. For eitt år sidan tok eg ein operasjon, og i etterkant av den hadde eg eit noko spesielt næringsinntak i ein lengre periode. Og plutseleg såg eg noko spesielt i speilet:

Bartetettleiken hadde gått opp, og glipa i midten var borte! (Det er her sjølvsagt snakk om bartetettleik i tyding 2 - eg hadde ikkje fått fleire bartar.) Og sidan har det halde seg slik.

Eg spurte legen, men han hadde inga forklaring. Han syntest derimot at det var nokså morosamt, og det kunne eg vera samd i. Ein kan kanskje sjå på det som hende som eit døme på at det aldri er så galt at det ikkje er godt for noko, men på Snefrid sitt spørsmål om større bartettleik i tyding 2 var verdt ein operasjon, lungebetennelse og kraftig vektreduksjon, måtte eg nok svara eit klart nei.