På ein sykkeltur gjennom Wien i 2007 snubla eg, Olaf og Inge innom Esperantomuseet. Det vil seia, me snubla vel ikkje innom. Eg hadde insistert på at me skulle dit sidan turen starta, og sidan dei to andre også er språkfolk, var dei lette å få med.
I tillegg til esperantorarietetar som t.d. sjokoladereklameplakatar på esperanto, har Esperantomuseet - eller Sammlung für Plansprachen und Esperantomuseum - informasjon om andre planspråk. Og det var slik me kom over Starckdeutsch, ei kjelde til mykje barnsleg glede under resten av turen.
Starckdeutsch er eit temmeleg planlaust planspråk, utvikla av Mathias Koeppel med venner under påverknad av for mykje alkohol, i fylgje Koeppel sjølv i ein YouTube-film. Det har aldri fått noka utbreiing ut over stambordet til opphavsmennene. Språket er eit slags pervertert, dialektal tysk med spesiell vekt på harde konsonantar. Starckdeutsch nytest utan tvil best i høgtlesing.
På museet i Wien hadde me gleda av å høyra ei lidenskapeleg framføring av diktet Bür, som handlar om ølet sine lumske bieffektar. Diktet skal lesast som på tysk, men med sterkt overdrivne konsonantar og gjerne litt aggresivt:
Van demm Büre, van demm Büre
kimmt di Tumbenhait herrvüre.
Schaugist tu ze tiff inz Glarz,
kimmt taksdroff de Koppeschmarz.
Trumb min Pursch, ück sach dirr offtn:
drünck nich Bür, drünck Epplsofften!
Prosaisk omsett:
Av ølet, av ølet
kjem dumskapen fram.
Kikar du for djupt i glaset,
kjem straks skallebanken.
Derfor, guten min, seier eg deg støtt:
Drikk ikkje øl, drikk eplesaft!
Inge måtte reisa heim alt neste dag på grunn av jobb, og då eg og Olaf landa på Værnes, tok han i mot oss. Så skåla me alle tre - i Inge si eplesaft.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar