Så er ei ny VM-kvalifisering i fotball for menn i gang, og optimismen rår etter to sigrar mot éin middelmådig og éin under middelmådig motstandar. Men snart blir det alvor, om eit slikt ord passar når ein snakkar om fotball. Då skal me - som alltid i kvalifiseringar - opp mot eit av topplaga i Europa, og for kort tid sidan blei det avgjort at det blei Italia som får rollen som bøyg for oss på vegen mot VM neste år.
Skulle italienarane nekta oss vidare avansement, vil det ikkje vera fyrste gongen. I internasjonale meisterskap har Italia vist seg å vera vår Nemesis. Om og om igjen har det enda med tap. Knepne, men dog tap og heimreise.
Det starta alt under OL i Antwerpen i 1920. Då var ikkje VM oppfunne, så OL var den viktigaste fotballturneringa for landslag. Derfor var det ikkje mindre enn ein kjempesensasjon då Norge vann 3-1 over regjerande meister England i 1. runde. Rett nok England sitt amatørlag, men like fullt verdas beste. Sensasjonen blei ikkje mindre av at Norge berre hadde fem sigrar på dei 37 kampane landslaget hadde spelt sidan 1908. I 2. runde blei det stortap med 0-4 mot Tsjekkoslovakia, og dermed blei det trøsteturnering for nordmennene. Der var det duka den fyrste tette bataljen mot Italia. Heile fire ekstraomgangar måtte til før italienarane sende oss heim med 1-2 i bagasjen.
Så gjekk det 16 år før Norge igjen var med i den olympiske fotballturneringa, no under leikane i Berlin 1936, Hitler sine propagandaleikar. Her gjekk det aldeles strålande for det norske laget, og med 3-2 over Polen i bronsefinalen kunne Asbjørn Halvorsen sine menn reisa heim med det som så langt er den einaste medalja Norge har vunne i eit mesterskap for menn. Med stjernespelarar som Reidar Kvammen, Arne Brustad, Henry Johansen og Jørgen Juve leika laget seg til sigrar over både Tyrkia og heimefavoritten Tyskland. Men finale blei det ikkje, for i semifinalen venta Italia igjen. På ny blei det ein jamn og tett kamp som enda 2-1. Det avgjerande målet kom seks minutt ut i fyrste ekstraomgang som eit resultat av "hurtig italiensk oppfattelse og handling", ifylgje lagleiar Halvorsen.
1930-talet var den fyrste gullalderen til det norske fotballandslaget, og året etter OL-medaljen slo dei Irland og kvalifiserte seg til VM i Frankrike i 1938. No skulle dei opp mot dei verkeleg store laga, men det blei ei kortvarig glede. For kven andre stod på motsatt banehalvdel allereie i 1. runde enn Italia? Det blei dejá vu. Det hjalp verken at "tribunene drønnet av bifall" for Norge eller at publikum peip i ti minutt på domaren etter at han hadde annulert eit norsk mål. For tredje gong hadde Italia slått ut nordmennene med 2-1 etter ekstraomgangar.
Etter VM i Frankrike gjekk det heile 56 år før Norge kvalifiserte seg til VM igjen, denne gongen i USA. I det innleiiande gruppespelet møtte Norge Mexico, Irland og - sjølvsagt - Italia. Gruppa blei rekordjamn. Alle laga vann éin kamp, tapte éin og spelte éin uavgjort, og alle laga skårte like mange mål som dei slapp inn, men Norge var det laget som skårte (og slapp inn) færrast mål. Dermed rauk Norge ut, mens alle dei andre gjekk vidare. For den som ikkje kjenner historia, er det kanskje inga overrasking kven Norge tapte for. 1-0 vann Italia denne gongen og blei dermed nok ein gong avgjerande for at nordmennene måtte pakka kofferten og reisa nordover.
No var Norge inne i sin andre gullalder, så allereie fire år seinare, i 1998, blei det ny VM-deltaking. Vertslandet var nok ein gong Frankrike, og Norge gjekk vidare frå gruppespelet etter den sagnomsuste sigeren over Brasil. For fyrste gong var Norge klar for åttandedelsfinalen, og for femte (!) gong blei laget slått ut av Italia. Kampen blei til alt overmål spelt i Marseille, byen der Italia slo oss ut 60 år tidlegare. Og akkurat som den gongen blei det ein jamn kamp, der "dei asurblå" vann med eitt mål. 1-0 blei resultatet.
Med unntak av OL i 1984, som var eit "reservelagsmeisterskap", er EM i 2000 det einaste meisterskapet der Norge ikkje har blitt slått ut av Italia. Rett og slett fordi laga ikkje møttest. Dette meisterskapet var for øvrig det fyrste og føreløpig einaste EM-sluttspelet Norge har kvalifisert seg til. Men då skal det leggast til at me var frykteleg nære å koma gjennom nålauget til mesterskapet i Sverige åtte år tidlegare. Med siger i den siste kvalifiseringskampen hadde det blir harry-fotballtur, og sju minutt før slutt leia me. Men det blei 1-1. Mot - ja, gjett kven.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar