Ikke mitt skarpeste øyeblikk

Noen ganger går det litt vel fort i svingene. Andre ganger går det veldig langsomt i toppen, og da kan selv de enkleste ting bli forvirrende komplisert. Som å lage seg et krus melk.

Jeg fikk lyst på et krus melk i går kveld og tok et krus som stod på kjøkkenbenken. Jeg skylte det godt og fant melkekartongen i kjøleskapet. Den var det bare litt bånnskvip igjen i, men ingen fare: Vi hadde en kartong til. Dermed tømte jeg restene i kruset, skylte den tomme kartongen og hentet den nye. Jeg åpnet den og skulle akkurat til å helle i kruset da jeg oppdaget følgende: Det var allerede litt melk i kruset! 

Så det helte jeg ut i vasken.

Kandidaturet til æresmedlemsskap i Korttidsminneforeningen burde nå være vesentlig styrket.

Men rekord blei det

På torsdag var eg med sykkelklubben på Prestmovelodromen på Stjørdal. Der hadde me klubbmeisterskap i 1000 m. Eg hadde rett nok sykla der ein gong før med ein ven, men nå var det offisiell, elektronisk tidtaking og til med speaker. Full pakke, altså, på den einaste operative velodromen i landet. Det er ikkje kvar dag ein får prøvd slikt.

Og nettopp derfor er det ganske irriterande når ein ikkje nyttar høvet til å gjera sitt beste. Eg gjekk for veikt ut og kom i mål med plenty av krefter igjen, og slik skal det jo ikkje vera. Etter ein 1000 m skal ein kunna tappa mjølkesyre ut av øyregangane. Kort oppsummert: 1.48,2 og temmeleg misnøgd. Då gjeld det å finna noko positivt i det.

"Eg kan garantera at alle får ny personleg rekord", sa ein av arrangørane før start, vel vitande om at ingen av oss hadde sykla 1000 m på bane før. Så om 1.48,2 var godt over det eg hadde sikta mot, så var det trass alt ny personleg rekord. 

Og ikkje berre det.

Eg tør vedda ganske store summar på at ingen av sambygdingane mine har sykla på velodrom, og dermed gjer eg krav på Årdalsrekorden i 1000 m banesykling. Dessverre er eg ikkje medlem i Årdal IL, og eg kan derfor ikkje gjera krav på nokon klubbrekord. Kommunerekorden derimot kan vera min. Det er stor sjanse for at verken hjelmelandsbuar, fisterbuar eller randøybuar har velodromerfaringar heller, skjønt her må eg ta ein reservasjon: Hjelmeland hadde ein god syklist, Håvard Nybø, som deltok i landevegs-VM i 2010. Han kan jo ha ei offisiell tid på 1000 m. 

Elles gjer eg krav på ikkje berre Hjelmelandsrekorden, men Ryfylkerekorden i same slengen. (Ja, Gunn Rita Dahle Flesjå er ryfylking, men ho er dame, og det er separate rekordar for damer og menn.)

Med andre ord: På ein noko slapp dag sette eg (truleg) tre rekordar i ein jafs. Dessutan vann eg klassen M40-49. Greit, det var ingen andre i den klassen, men kva så?

Du har no lese eit blogginnlegg til styrking av forfattaren si sjølvkjensle.

Mot alle odds

I går gjekk den fyrste utgåva av turrittet Trondheimsrittet av stapelen. Omlag 260 syklistar starta på Brattøra og ga seg i kast med stigninga frå Ila til Skistua. Totalt 11,5 km, dei siste 7,8 i motbakke med rundt 420 høgdemeter. For underteikna blei det ein etterlengta opptur etter eit par trasige år på sykkelsetet, men det var - som tittelen ovanfor seier - mot alle odds. 

For godt og vel 3 veker sidan fekk eg vondt i ryggen, og dermed blei det lite sykling fram til onsdag i sist veke. Då var det full stopp. Fysioterapeuten konkluderte med at ei skive nede i ryggen var ustabil, og at eg burde sitta minst mogleg. "Og," la ha til, "hugs at du sit når du syklar." Kort sagt: Sykkelforbod. Eg melde meg likevel på rittet. Ein kan jo alltid håpa.

Torsdag satsa eg på alternativ trening: Power walking - eller på norsk: hurtig gange - i éin time. Dette er noko muskulaturen svært sjeldan opplever, og dermed var eg knapt i stand til å gå eller stå fredag og laurdag. Det positive var at ryggen blei stadig betre.

Så kom søndag, og både rygg, lår og rumpe kjendest ut som dei burde tåla 2-3 mil på sykkelen. (Eg måtte jo også til start og heim igjen etterpå.) Starten gjekk klokka 14, og klokka 12.45 var eg ferdig påkledd og klar til å dra. Klokka 12.50 starta eit migreneanfall. "Er det mogleg?" tenkte eg og stappa inn to magnesiumpiller.

Eg har oppdaga at magnesium har ein god effekt mot migrenen, og det føltes som anfallet avtok. Dermed trilla eg avgarde mot Brattøra under mottoet "me får korleis det går". Det var ingen grunn til stor optimisme, men klokka 14 stod eg på startstreken. Eg kjende det riktignok litt i hovudet, men mest i rumpa. I venstre rumpeball når eg trødde med venstre fot, og ditto på høgre side.

Arrangøren hadde drista seg til å lova folkeliv langs løypa, og innbyggjarane på Byåsen heldt løftet deira. Det var bra med mental støtte å få oppover, om ikkje alt var like inderleg meint. I bratthenget under Skistua hadde eg ein fyr på bakhjulet. "Heia, heia! Stå på!" ropa nokre tilskodarar til meg, og i det eg hadde sykla forbi ropa dei til han bak meg: "Heia, heia! Heng deg på han - han såg trøtt ut!". Takk. Tusen takk, kjære heiagjeng... 

Etter tre kvarter stod eg på Skistua etter å ha kjørt Ila-Skistua med migrene innabords, støl muskulatur og sykkelforbod frå fysioterapeuten. Og tida, 32.09, er kanskje den beste eg har prestert i den løypa.

Det må kallast opptur.